De mentale kilometers
Soms voelt mijn leven alsof ik op een brug sta. Aan de ene kant het land waar ik vandaan kom, aan de andere kant Nederland. Twee werelden die allebei iets van mij vragen. Het klinkt als een luxe, en eerlijk gezegd: dat is het ook. Twee culturen geven je een rijkere blik, meer nuance, creativiteit. Je leert schakelen, je leert zien wat anderen missen. Maar die luxe heeft een prijs.
Die prijs is niet zichtbaar voor wie naast je staat. Het is de constante alertheid. Het aanpassen. Het schakelen. Binnen lach ik om andere grappen, gebruik ik andere woorden, volg ik andere gewoontes. Buiten verandert alles weer: taal, sociale codes, verwachtingen. Soms voelt het alsof ik meerdere versies van mezelf heb, allemaal echt, maar nooit tegelijk zichtbaar. Om ergens binnen te komen, laat ik altijd iets achter.
En dan komt dat vreemde gevoel: nergens helemaal thuis. In het land waar ik vandaan kom, ben ik een beetje ‘de Nederlander’ geworden. In Nederland blijf ik ‘iemand van ergens anders’. Twee plekken, en toch soms een gast aan beide kanten. Een onzichtbare spagaat.
Voor mijn omgeving ben ik gewoon die rustige professional. Maar vanbinnen? Voelt het soms alsof ik een radio ben die steeds van frequentie moet wisselen. Dat kost energie; mentaal, emotioneel, soms zelfs fysiek. In die ruis verdwijnt iets kostbaars: stilte. De ruimte om gewoon mezelf te zijn.
We praten graag over de voordelen: meerdere perspectieven, taalgevoel, culturele intelligentie. Maar zelden over de tol: de extra mentale kilometers die je elke dag loopt. Die kilometers verdienen (h)erkenning.
Daarom is inclusie geen luxe, maar noodzaak. Inclusie zegt: jouw hele identiteit mag er zijn. Niet alleen je functie, niet alleen je achtergrond, maar jij, compleet. In een inclusieve omgeving hoef je niet te kiezen welke delen van jezelf zichtbaar mogen zijn. Je kunt die rugzak vol schakelmomenten afdoen en gewoon lopen.
Echte inclusie zit niet in mooie slogans. Het zit in kleine dingen: in hoe we luisteren en in hoe we elkaar thuis laten voelen. Het zit in leiders die vragen: Wat heb jij nodig om hier volledig jezelf te zijn? En in teams die het antwoord niet alleen horen, maar ook omarmen.
De grootste vrijheid? Thuiskomen zonder iets van jezelf achter te laten. Niet omdat je ophoudt met schakelen, maar omdat je merkt dat het niet meer hoeft om erbij te horen. Dan wordt de luxe van twee culturen ook werkelijk licht om te dragen.
Fotografie: Bianca Toeps 