Fotografie: Bianca Toeps
“Balans”
Ik ben eruit. Ik verleng mijn huidige opdracht niet. Nog twee maanden en dan sluit ik voorgoed de deuren van het grote kantoor waar ik dan een jaar als inhuurkracht heb gewerkt. Het is op zichzelf al een prestatie dat ik het een jaar heb volgehouden, want na eerdere kantoorervaringen had ik mezelf ooit beloofd: dit nooit meer. Als zelfstandig ondernemer was ik juist zo gesteld op mijn vrijheid, het zelf in kunnen delen van mijn uren, lekker comfortabel vanuit huis werken, geen reistijd- en stress, geen prikkels van geluiden, geuren of gedachten. Toch ben ik er welbewust voor gegaan. Omdat het werk me leuk leek en de organisatie interessant. Omdat ik behoefte had aan meer rust en structuur; in plaats van 5 opdrachten door elkaar te doen, kunnen focussen op 1 langer lopend ding. Omdat het me leuk leek weer onderdeel van een team te zijn, in een dynamische omgeving, middenin een stad vol leven en beweging.
En dat is ook allemaal uitgekomen. Maar toch houd ik het niet langer vol. Tot spijt van de opdrachtgever. Zij hadden me graag langer gehouden. Wat ik een enorm compliment vind, waar ik ongemakkelijk van word. Want ik gedij beter bij frictie en negativiteit, omdat dat gek genoeg veiliger voelt. Bij positiviteit is er altijd de dreiging dat het opeens om zal slaan; dat het minder wordt. Zoals iemand in een situatie van huiselijk geweld soms liever klappen krijgt, dan continu in spanning te verkeren wanneer er iets komt. Ook speelt het imposter syndroom een rol: het gevoel dat ik elk moment door de mand kan vallen en wordt ontmaskerd voor wat ik ‘echt’ ben: waardeloos, slecht en iemand die je beter kwijt kunt zijn. Vaak wacht ik dat moment niet af en vlucht ik zelf. Dus dat ik nu een jaar ben gebleven zegt veel. Ik wilde het echt een kans geven. Daarnaast was een verzekerd inkomen erg prettig, zeker nu we actief op zoek zijn naar een nieuw huis.
Wat ik zelf beter had kunnen doen, is mijn behoeften delen. Uit angst deed ik dat nu zo min mogelijk, waardoor ik de opdrachtgever ook geen eerlijke kans gaf dingen voor mij aan te passen zodat het dragelijker zou zijn. Maar ik wilde anderen niet belasten, gewoontes niet om zeep helpen en bovendien voelde het niet als mijn plek als externe. Ik wist waar ik voor tekende en ze hebben in mijn ogen ‘recht’ op een ‘normaal’ persoon zonder gedoe.
Fotografie: Bianca Toeps
Ik zie mijn beslissing overigens zeker niet alleen maar als iets negatiefs. Ik heb het een jaar volgehouden, voor een zzp’er een enorme tijd (en in de huidige tijd sowieso een uitstervende constructie, met alle angst en onrust rondom de Wet DBA die schijnzelfstandigheid moet voorkomen). En het heeft mijn blik verruimd en mijn leven verrijkt. Ik heb veel geleerd over belangrijke en actuele onderwerpen, ik kreeg daarnaast veel ruimte om op mijn vakgebied bij te blijven, ik kreeg waardering en vertrouwen voor wat ik deed. Bovendien heb ik mezelf nog beter leren kennen. In wat ik kan en wil, maar ook wat mijn grenzen zijn. Helaas neem je altijd jezelf mee. Je kunt lang camoufleren, sommige autisten bijna hun leven lang, maar het breekt je op een gegeven moment op. Te lang heb ik dat soort signalen bij mezelf genegeerd. Maar ik kies ervoor dat nu niet te doen. Ik weet steeds beter wat bij me past en wat niet. En de balansmeter sloeg in dit geval sterker uit naar weggaan dan naar blijven. Alles bij elkaar vrat het teveel van me. De standaard kantoortijden en taken die ik op gezette tijden moest verrichten. De werk/privébalans die lastig was te behouden bij heftige gebeurtenissen. Het reizen, de kantooromgeving en afwachten wie er wanneer wel en niet aanwezig was. De sociale omgang met collega’s, de onuitgesproken verwachtingen en gedragingen. De onderhuidse sluimeringen. Mijn eigen perfectionisme en prestatiedruk, altijd ‘móeten’ leveren.
Bovendien kijk ik ook uit naar nieuwe opdrachtgevers. Na een jaar zou je echt ‘van de organisatie’ worden, en zou ik mijn zzp’erschap wellicht moeten inruilen voor een andere constructie. Nog een jaar hetzelfde werk doen zou me benauwen. Ik kijk uit naar nieuwe opdrachten waar ik meer van mijn creatieve kant kan laten zien.
Nog twee maanden waarin ik me nog vol in ga zetten. Daarna een lange zomer vrij en daarna…? De toekomst ligt open. En die zie ik met gezonde spanning tegemoet.
