Met veel plezier introduceren we Arash Kargar. Vanaf nu deelt hij elke maand in onze nieuwsbrief zijn visie op Diversiteit, Gelijkwaardigheid en Inclusie (DGI).

  • Kom je via onze nieuwsbrief en wil je direct naar zijn column? 👉 Klik dan hier om meteen zijn column te lezen.
  • Wil je eerst ontdekken wie Arash is en waarom hij schrijft over Diversiteit, Gelijkwaardigheid en Inclusie? Scroll dan rustig verder en lees zijn inspirerende column onder zijn introductie.
Arash Kargar

Wie is Arash Kargar

Arash werkt al jaren aan verandering binnen organisaties, altijd met één duidelijke focus: mensen helpen groeien. Diversiteit en inclusie zitten in zijn DNA, zoals hij zelf zegt. Hij past deze waarden toe in zijn dagelijks leven én in zijn werk. “Ik wil een positieve bijdrage leveren aan de samenleving, organisaties en mensen. Ik ben continu op zoek naar hoe ik mensen meer in hun kracht kan zetten. Ik werk vanuit vertrouwen.”

Die woorden typeren zijn aanpak én zijn overtuiging. Voor Arash is DGI geen los thema, maar een fundamenteel onderdeel van hoe we met elkaar samenleven en samenwerken. Het raakt voor hem aan wat ons mens maakt. “Ik ben ervan overtuigd dat organisaties, teams en mensen beter worden van DGI. Het gaat in de kern om anderen gezien en gehoord te laten worden – daar ligt voor mij de essentie van ons bestaan. Als mens willen we gezien, gehoord en begrepen worden, in welke context dan ook. Ik vraag mij soms af: wie ben ik als ik door niemand gezien en gehoord word?”

Toch ziet hij dat het in de praktijk nog vaak misgaat. “Er wordt snel een wij-zij-onderscheid gemaakt. Dat is niet goed – DGI gaat iedereen aan.” In veel gevallen blijven gesprekken over DGI aan de oppervlakte: “DGI wordt vaak rationeel benaderd. Het belang ervan wordt onderstreept, maar het loopt spaak als emoties een rol spelen. Dat is begrijpelijk, maar de vraag is: zijn we bereid tot zelfreflectie en het ter discussie stellen van onze eigen aannames?” Volgens Arash ligt daar juist de sleutel tot echte verandering. “Dat organisaties het volledige potentieel van medewerkers kunnen benutten.”

Arash weet dat gesprekken over DGI niet altijd gemakkelijk zijn. Ze kunnen confronterend of onzeker voelen – en juist dáár ligt volgens hem de ruimte voor ontwikkeling. “Het is oké om DGI spannend te vinden. Er is geen goed of fout. Maar besef: door spanning op te zoeken, ontstaan nieuwe inzichten, oplossingen en groei.”

De bewustwording rondom inclusie groeide bij Arash stap voor stap. Zijn ervaringen en observaties maakten hem steeds bewuster van de noodzaak tot verandering. “Elke dag zie ik situaties die niet inclusief zijn. Inclusie is geen einddoel – het is een doorlopend proces. Dat vraagt blijvende aandacht. Als kind besef je het niet, maar als volwassene zie je hoe heftig discriminatie en uitsluiting zijn. Het raakt je identiteit en ziel.”

Wat kun je verwachten van Arash’ columns? Hij schrijft vanuit wat hij ziet, meemaakt en voelt. “Mijn columns bieden een mix van persoonlijke verhalen, soms confronterend, soms luchtig, altijd met de intentie om lezers aan het denken te zetten.” Hij hoopt op nieuwe inzichten en als hij over een jaar terugkijkt, dan ziet hij het liefst: “Fragmenten uit mijn levensverhaal: ervaringen, inzichten en vooral inspiratie.”

Lees hieronder de column van Arash.

Eerste Column van Arash Kargar

Waarom ‘niet weten’ de sleutel tot inclusie is

De roze fiets ligt nog steeds in stukken op de grond. Het stuur en frame aan elkaar zetten is zo gepiept. Maar dat ene linkerpedaal lukt gewoon niet. Rechtsom draaien is dicht, linksom open – zo heb ik het geleerd. Zo doe ik het al jaren. Maar hier, bij dit pedaal, lukt dat niet. Mijn dochter van 5 kijkt ongeduldig toe. ‘’Pap, is het al klaar?” Haar ongeduld voelt als een tikker op mijn schouder. Dan, opeens, een stem in mijn hoofd: ‘’Misschien… moet ik het iemand anders laten proberen’’? Ik doe een stap naar achteren en vraag mijn dochtertje van 5: ‘’Wil jij het proberen’’?

Ik geef het linkerpedaal door aan haar. Ze imiteert mij, en dan opeens zegt ze met een onschuldige zekerheid van iemand die niet weet wat ‘onmogelijk’ is: ‘’Oh nee, andersom.” Ze draait linksom. Klik. Het past. Mijn dochter juicht. Ik voel me opgelucht en juich mee, maar van binnen broeit iets. Dit had ik moeten weten.

Het besef komt even later. Dit is waar inclusie om draait. Ongeacht je leeftijd, status of achtergrond: iedereen kan een bijdrage leveren. Een kind van 5 loste het probleem op. Niet omdat ze slimmer is, maar omdat ik vast zat aan mijn ‘rechtsom’. Ik vroeg mij af: Wat mis ik door mijn eigen aannames? Door te denken dat ik het al weet? Hoe zou het zijn als ik het leven niet vanuit weten, maar vanuit niet-weten zou benaderen? Met oprechte nieuwsgierigheid. Met het verlangen om naar elke gebeurtenis te kijken alsof ik het voor het eerst ervaar.

Mijn gedachten dwaalden al snel naar mijn rol als leidinggevende. Misschien is dit een belangrijk aspect van inclusief leiderschap: minder antwoorden en meer vragen. Niet alles hoeven of willen weten. Durven toe te geven dat je het niet weet. Onzekerheid omarmen en kwetsbaarheid tonen… En misschien biedt dat ruimte voor meer openheid in teams. Meer ‘fouten’ toegeven. Teams die ‘fouten’ openlijk bespreken, zijn 50% innovatiever. Niet omdat ze genieën zijn, wel omdat ze niet belemmerd worden door angst. Angst om niet te voldoen aan de norm.

Dus stel dat je morgen een collega tegenkomt die linksom draait. Dat is misschien jouw tegendraadse. Je hebt twee opties:
a) Zo doen we het hier niet.
b) Wat als we jouw manier proberen?

Kies je voor a, dan sluit je een deur. Kies je voor b, dan open je er een. Inclusief leiderschap gaat ook om ruimte bieden, durven te kiezen en het lef hebben om niet-weten soms ook oké te vinden.

Die roze fiets rijdt nu. Perfect? Nee. Soms piept hij. Soms wiebelt het stuur. Maar mijn dochter grinnikt altijd: ‘’Hij is van mij.” Omdat haar stem telde. Omdat ik moest loslaten wat ik dacht te weten.