De herfst zit in de lucht! Ik weet heel goed dat ik met deze uitspraak niet veel mensen blij maken. Veel van mijn omgeving zit nog met een half been in de zomer en heeft de herinnering van zon in verre streken nog vers in het geheugen. Dan ineens is er niet alleen veel regen, het is ook koud. De dunne zomerbroek kan eigenlijk niet meer, het t-shirt wordt verruild voor een trui, slippers maken plaats voor sokken en schoenen en wie nietsvermoedend buiten komt, kan schrikken van de temperatuur.
Het is geenszins mijn bedoeling de lezer te deprimeren. Voor mij staat herfst namelijk voor meer dan alleen kou, regen en nog zoveel weken tot Kerst. Herfst staat voor inclusie en voor loslaten, beiden belangrijk in het vakgebied waar ik in zit. Inclusie is duidelijk en wordt gerepresenteerd door de duizenden gekleurde blaadjes die straks gaan vallen, de honderden verschillende geuren waar de herfst uit bestaat en de diversiteit aan dieren die je bij meer licht en warmte nauwelijks of nooit te zien krijgt.
Loslaten is misschien minder vanzelfsprekend, maar geloof mij: dit is een heel belangrijk onderdeel van zowel de herfst als van inclusie. We mogen namelijk loslaten om samen verder te komen. Vooroordelen, angsten, weerstand – het is er allemaal en bij iedereen. Overtuigingen, patronen en ‘zo doen we het altijd’ – allemaal horen ze bij het leven en werken met elkaar en allemaal mogen ze van tijd tot tijd onder de loep om te zien of ze nog bij ons horen en ons dienen. Zo niet, dan laten we ze los.
Loslaten is noodzakelijk, maar niet makkelijk, ook niet als je elke dag met inclusie werkt. Er zit een soort gevoel van veiligheid en comfort in vasthouden aan overtuigingen, vooroordelen en gedragspatronen. Zo vanzelfsprekend als we er in blijven, zo moeilijk laten we het gaan. Want verandering is spannend, oncomfortabel en onzeker. Althans, dat lijkt zo, dat denken we.
