Ik werk nog voornamelijk vanuit huis. Omdat mijn kantoor aan huis nog niet helemaal is ingericht, betekent dit dat ik met mijn laptop, groot scherm en alle dossiers de eetkamer in beslag neem. Ik heb daar een prachtig uitzicht over onze tuin waar ik elke dag door tien verschillende vogels en een eekhoorn blij wordt gemaakt. Als je met mij in een Teamsoverleg zit en mijn ogen schieten ineens opzij of naar boven, dan heb ik weer een vriendje op bezoek. Wanneer mijn blik af en toe weg dwaalt en er verschijnt een liefdevolle glimlach op mijn gezicht, dan zijn ‘mijn’ diertjes erg dichtbij.
Lef tonen
Naast de eekhoorn (die ik James heb genoemd) is een van de eksters mijn absolute favoriet. Hij heeft veruit het meeste lef van alle vogels in de tuin en dat vind ik stoer. Want hoe kwetsbaar het kan zijn lef te tonen, daar weet ik alles van. Regelmatig post ik een artikel of een blog met een sterke mening over de inclusieve arbeidsmarkt en hoe wij als samenleving met elkaar om zouden moeten kunnen gaan. Dit is een boodschap die ik in mijn hart en ziel voel. Die draag ik ook met liefde uit. Toch wordt het verhaal niet altijd even positief ontvangen.
Gezamenlijk verhaal
In mijn gesprekken met bedrijven, overheden en maatschappelijke partners merk ik dat mensen geneigd zijn in problemen te denken. In de eerste plaats willen ze altijd weten wat ik ‘kom verkopen’. Nou, niks. Ik kom kennis maken en je vertellen over de mooie dingen waar wij bij ICQ-Talent Profs mee bezig zijn. Al blijft het bij de verbinding, die is even zo waardevol in een samenleving waarin inclusief nog een ‘doel’ is in plaats van een ‘zijn’. Sterker nog, van de verbindingen moeten we het hebben. Niemand van ons is gekomen waar hij of zij nu is zonder zich met anderen te verbinden. We zijn mensen, dit is wat wij doen en we hebben elkaar daarbij nodig. Dat betekent ook dat de inclusieve arbeidsmarkt niet iets is van die werkzoekende of van die werkgever. Nee, het is ons gezamenlijk verhaal en aan dat verhaal mogen we ons verbinden.
Gezien worden
In de tweede plaats lopen mijn gesprekspartners vaak vast op wat er niet kan. Er bestaan allerlei bijzondere beelden van ongekende talenten en hoe moeilijk het is om inclusief te ondernemen. Ze geloven gewoon niet dat het mogelijk is. Ik zeg altijd dat minimaal drie zaken voorwaardelijk zijn om een afstand tot de arbeidsmarkt te overbruggen: 1. Gezien worden en verbinden, 2. Kansen krijgen en benutten, 3. Uitgaan van de talenten en mogelijkheden en deze ontplooien. Dit betekent dus dat we oog mogen hebben voor die ander en vooral voor wat hij of zij te brengen heeft. Uitgaan van ongekend talent.
Inclusief ondernemen
Dat ongeziene talent zit bij werkzoekenden en zeker ook bij werkgevers. Veel ondernemers denken dat inclusief ondernemen niet bij ze past, dat het aannemen van ongekende talenten niet voor hen is. Wij begrijpen heel goed dat het ingewikkeld kan zijn en kijken altijd mee naar wat de werkgever nodig heeft om deze stappen toch te zetten. Iedere ondernemer kan inclusief ondernemen, daar zijn wij bij ICQ-Talent Profs van overtuigd. Vanuit die overtuiging zetten wij ons elke dag in voor een inclusieve arbeidsmarkt en ja dat vraagt een beetje lef, maar ook iets anders…
Al dat glimt en straalt
Ik kom toch weer op de vergelijking met de ekster. Bijdragen aan een inclusieve arbeidsmarkt vereist namelijk niet alleen lef, het vraagt ook dat we oog hebben voor al dat glimt en straalt: de talenten dus. Die talenten zijn er, onder zowel werkzoekenden als werkgevers. Er is heel wat sprankelends te vinden als je goed kijkt. Daar worden we bij ICQ-Talent Profs heel blij van, net als dat ‘mijn’ ekster dat wordt. Maar anders dan deze prachtige vogel delen we ook graag. De inclusieve samenleving is immers van ons allemaal. Dus de volgende keer dat je in een Teamsoverleg mijn ogen weg ziet schieten, vraag dan welke kansen ik voorbij zie komen en hoe jij kan delen in de buit. Ongetwijfeld heb ik dan wel een pareltje voor je…
